Woorden van de Performer:

Hallo! Ik wil u bedanken voor uw komst en dat u nu hier bent. Mijn naam is Igor Shugaleev, ik ben een onafhankelijke acteur en performer uit Belarus.

Vandaag gaat u kijken naar het project “375 0908 2334, the person you are calling is currently not available”. Deze naam, en deze cijfercombinatie die op een telefoonnummer lijkt, heeft een verborgen betekenis:

375 – is het landennummer van de Republiek Belarus.

0908 – is de datum van de laatste presidentsverkiezingen, die cynisch werden vervalst door de regering. Onvrede over de uitslag van de verkiezingen leidde tot een revolutionaire protestbeweging, die tot op de dag van vandaag voortduurt.

2334 – is het nummer van het administratieve artikel ‘Overtreding van de procedure voor het organiseren of uitvoeren van massa-evenementen’. Volgens dit artikel zijn sinds augustus 2020 meer dan 40.000 Belarussen veroordeeld.

Ik ben een burger van een land waar vanaf 1994, op dit moment is het al 29 jaar, één president aan de macht is.

Ontevredenheid over het onvervangbaar zijn van deze regering en - als laatste druppel - de brutale vervalsing van de presidentsverkiezingen, leidde tot een uitbarsting van burgerprotesten.

Op hun beurt gebruikten de autoriteiten ongerechtvaardigde agressie om de protestbeweging te onderdrukken.

In de periode van 9 tot en met 13 augustus vond er een ongekende escalatie van geweld plaats van de gevolmachtigde instanties tegen de vreedzame protesterende demonstranten.

Wat er in die dagen gebeurde, leek zonder overdrijving op een militaire operatie: het was even eng om overdag op straat te zijn (en toch waren we daar) of om 's nachts naar huis terug te keren.

Op de eerste dag van de protesten hebben de autoriteiten ongeveer vanaf 18:00 uur internet bewust uitgeschakeld. De volledige schokkende informatie over wat er de dag ervoor in heel Belarus was gebeurd, ontvingen we pas 's ochtends toen internet uiteindelijk weer aangesloten was.

Na de eerste dagen van de protesten begonnen ooggetuigen en onafhankelijke media video's en foto's te uploaden als bewijs voor het gebruiken van onrechtvaardig en extreem geweld om demonstranten en voorbijgangers uit elkaar te drijven.

De opgepakte demonstranten spraken, na hun vrijlating, over afranselingen tijdens de aanhouding, tijdens het vervoer in de arrestatiewagens en in het huis van bewaring.

Protesterende demonstranten spraken van ernstige verwondingen, onder meer door speciale uitrusting van het politiekorps: rubberen kogels, stungranaten en elektroschokwapens. Er is sprake van letsel zoals botbreuken, traumatisch hersenletsel, hersenschudding, schade aan inwendige organen en andere kwetsuren.

Er zijn ook mensen omgekomen.

Naast fysiek geweld stonden de gearresteerden ook onder heftige psychologische druk, namelijk bedreiging met een zware gevangenisstraf, bedreiging met fysiek geweld en verkrachting en ook het negeren van verzoeken om medische hulp.

De arrestatiewagens waren overvol, vaak werden de gearresteerden in twee lagen gestapeld. De gearresteerden werden in de cellen van de politieafdeling en van het huis van bewaring vaak urenlang in dezelfde houding vastgehouden. Ze werden geslagen voor elke beweging en voor elk geluid.

De gearresteerden spraken herhaaldelijk over de zogenaamde ‘gangen’: nieuwkomers werden, op het politiebureau of in het huis van bewaring, tussen twee rijen van mensen in uniform gedreven en geslagen met knuppels.

De bezettingsnorm van een cel werd dikwijls overschreden: 50 tot 100 mensen werden vastgehouden in de cellen van 5x6 meter. De gearresteerden verbleven er in onhygiënische omstandigheden, ze hadden beperkte voedsel- en watervoorziening.

Tijdens de afranselingen werden de gearresteerden gedwongen "ik hou van АМАП [speciaal politiekorps] " te roepen, het Belarussische volkslied en het volkslied van de АМАП te zingen, gebeden voor te lezen, antwoord te geven op de vraag: "Wie is de beste president ter wereld?" en "Ga je nog aangifte doen wegens mishandeling?"

Buurtbewoners in de buurt van huizen van bewaring spraken over het lawaai en geschreeuw dat 's nachts uit de cellen te horen was.

En na zo'n lawine van vreselijk en schokkend nieuws, online posts, interviews en video's die verschenen op het moment dat internet werd aangezet, voelde ik me aan de ene kant opgelucht dat ik die nacht had overleefd en geen held van tragisch nieuws was geworden. Aan de andere kant maakte ik me heel veel zorgen om degenen die ik 's ochtends telefonisch niet kon bereiken.

Het antwoord "The person you are calling …." van het antwoordapparaat was beangstigend: de gebelde eigenaar kan één van de gearresteerden en gewonden zijn.

Op 13 augustus veranderde de proteststrategie. Dankzij de vrouwenmarsen die overdag plaatsvonden, werd het protest fundamenteel vreedzaam.

Komende dagen werd het in de stad veel rustiger en veiliger.

Vreedzame demonstranten waren overal, op elke straat. Het leek erop dat alles in een paar dagen afgelopen zou zijn. Het was een echte euforie van eenheid.

Velen van ons hadden sterk gemengde gevoelens: vreugde om de eenheid en afschuw over het nieuws van gisteren. Soms hadden we het gevoel dat we geen recht hadden om ons te verheugen, alsof onze vreugde alle bewijzen van de onmenselijke behandeling van de gearresteerden tenietdeed.


Toen stelde ik mezelf de vraag: hoe vergeet je niet wat er gisteren is gebeurd?

Op 14 augustus bedacht ik, samen met mijn vrienden, om het nieuws van de eerste dagen terug te kijken en te herlezen om de strijd niet op te geven.

Er speelde ook een belangrijke vraag: wat kan ik op het gebied van mijn beroep doen om het protest verder te helpen?

Deze vragen baarden me nog meer zorgen toen ik me bedreigd voelde, vreesde voor mijn veiligheid, en het land moest verlaten. In ballingschap kreeg ik te maken met een acuut schuldgevoel. Later bleek dat veel Belarussen daar last van hadden.

Belarussen in het buitenland voelen zich schuldig tegenover degenen die in Belarus zijn gebleven. Degenen die in Belarus zijn, maar bang zijn om naar protestmarsen te gaan, voelen zich schuldig tegenover degenen die erop uitgaan. Degenen die regelmatig naar protestmarsen gaan, voelen zich schuldig tegenover degenen die werden aangehouden. Degenen die werden aangehouden – tegenover degenen die werden geslagen. En uiteindelijk degenen die werden geslagen – tegenover degenen die het niet overleefden of daardoor gehandicapt raakten door de vele martelingen.

In zijn aard staat dit gevoel het dichtst bij de schuld van degene die het heeft overleefd. Deze ervaring werd voor het eerst beschreven door psychologen die met overlevenden van de Holocaust werkten.

Al deze vragen en omstandigheden zijn samengekomen in de Performance waar u vandaag getuige van bent.

Tijd is hier één van de belangrijkste hoofdpersonages.

Echter vandaag ben ik het die kiest in welke houding ik ga staan en hoelang het gaat duren.

De performance van vandaag zal precies één uur duren.

Ik heb de afteltimer gestart, maar alleen u kunt het zien. In tegenstelling tot mij kunt u de tijd bijhouden en begrijpen wanneer de performance voorbij is.

U kunt u tijdens deze performance vrij door de zaal bewegen, met mij communiceren, of als u wilt kunt u op elk moment, en voor een door u bepaalde tijd, bij me komen staan in dezelfde houding. U kunt getuige of deelgenoot zijn van mijn gebaar.

Ik wil u een videofragment laten zien van 12 augustus. De beelden tonen de gebeurtenissen die plaatsvonden op het politiebureau van het Froenzenski rayon van de stad Minsk.

Vandaag heb ik ervoor gekozen om dezelfde houding aan te nemen waarin het slachtoffer gedwongen werd bijna vier uur te blijven.

Ik vraag u dit gebaar van solidariteit te aanvaarden met al diegenen die hebben geleden onder het geweld van het regime. Het hele projectteam en ik hebben deze performance gemaakt om financiële steun te verzamelen voor slachtoffers van geweld. We hebben een Goede Doelen Rekening geopend voor de stichting ХУМАНОШ. Dit is een stichting die mensen helpt die te lijden hebben onder de repressie in Belarus.

U kunt de QR-code op de website van ons project gebruiken om een donatie te doen.

Want het geweld en de martelingen in Belarus houden niet op: het vindt nog steeds plaats in de gevangenissen, in de huizen van bewaring, op de politiebureaus en op straat.

Project page:



marinadashuk.art/body